Mijn verhaal

Mijn naam is Marre Busscher, 25 jaar en op dit moment probeer ik, ondanks een grote verandering in mijn leven, mijn master Strafrecht af te ronden aan de Radboud Universiteit. In 2016 was ik in de veronderstelling een onbezorgde studententijd tegemoet te gaan. Helaas werd ik al gauw (in 2017) met een enorme tegenslag geconfronteerd. Ik bleek de diagnose MS te hebben.

Dit kwam bij mij hard binnen. Na twee terugvallen van de MS, heb ik hard gewerkt aan mijn herstel, ben ik de diagnose gaan accepteren en ben ik vol goede moed verder gegaan met mijn studie. Eerst vier jaar HBO gedaan en daarna op naar Nijmegen waar ik ben gaan wonen en Rechtsgeleerdheid/Strafrecht ben gaan studeren.

Toen ik bijna twee jaar in Nijmegen woonde, werd ik geconfronteerd met een tweede auto-immuunziekte, het chronische blaaspijnsyndroom (interstitiële cystitis). Veel pijn en soms wel tot 80 keer per dag moeten plassen. Mijn hele leven wordt erdoor beheerst. De eerste vraag als ik de deur uitstap is ‘Waar is de wc?’. Reizen van Nijmegen naar Twente kost mij veel moeite, sporten lukt niet meer, een wandeling langer dan een kwartier is een hele opgave en dan heb ik nog niet eens gesproken over de slapeloze nachten. Een feestje vieren zonder constant in de rij voor de wc’s te staan, ik wil het weer kunnen. De vragen ‘heeft het met mijn MS te maken?’ en ‘heeft mijn MS medicatie dit blaaspijnsyndroom veroorzaakt?’ spoken veel door mijn hoofd.

Hoe is dit gekomen, hoe moet ik hiermee leven en hoe gaat mijn toekomst eruit zien? Geen arts die hier antwoord op weet. Maar positief en nuchter als ik ben blijf ik een weg zoeken, dus vandaar dat ik een stamceltransplantatie ga doen in Mexico om mijn MS te stoppen met een (kleine) hoop dat het ook werkt voor mijn blaas, want hoop doet leven en dat is precies wat ik op dit moment weer wil.