.JPG)
Lieve allemaal,
Een update op een voor mij toch best wel bijzondere dag. Het is vandaag namelijk precies één jaar geleden dat ik mijn stamcellen heb teruggekregen. Mijn stamcelverjaardag noemen ze het ook wel. Ik vond dat wel een mooie gelegenheid om nog één laatste keer een stukje in mijn blog te schrijven. Niet alleen omdat het precies een jaar geleden is, maar ook omdat ik na één jaar eindelijk kan zeggen: "Het gaat goed!".
Achteraf besef ik mij eigenlijk pas hoeveel er is gebeurd het afgelopen jaar. Waarom komt dit besef altijd achteraf pas? Heel simpel: ik zat de afgelopen 2,5 jaar echt in een overlevingsmodus. Ik was aan het vechten om beter te worden en weer kwaliteit van leven te krijgen, maar heb soms echt getwijfeld of dit ooit wel ging lukken. Hoop speelde hierin een hele grote rol. “Hoop doet leven” zei ik altijd, maar op een gegeven moment werd hoop zó vaak een uitgestelde teleurstelling, dat ik bijna niet meer durfde te hopen.
Toch ben ik heel blij dat ik hoop heb kunnen houden. Nu ik niet meer ziek ben, kan ik mijn overlevingsmodus uitzetten en met een helicopterview terugkijken op de afgelopen tijd. Het is een hele zware tijd geweest, waarin ik mijzelf vaak ben tegengekomen. Ik heb pijn/emoties gevoeld, die ik nog nooit eerder had gevoeld. Daarentegen heeft de afgelopen tijd ook mooie dingen met zich meegebracht. Zo ben ik nog steeds ontzettend dankbaar voor de geslaagde crowdfunding. Dat zoveel mensen het beste met je voor hebben, is zó bijzonder en geeft mij een heel speciaal gevoel. Daarnaast hebben zoveel mensen voor mij klaargestaan toen ik ziek was. Vrienden/kennissen/buren en zelfs onbekenden wilden op alle mogelijke manieren steun bieden, en dat was heel erg fijn! En dan mijn familie: het is écht onbeschrijfelijk hoe lief zij voor mij zijn geweest en hoe zij altijd voor mij klaar stonden (en nog steeds!). Voor hen was dit natuurlijk net zo zwaar als voor mij. Eén ding weet ik wel: zonder hen was mij dit nooit gelukt!
Ik heb door mijn ziekte veel geleerd over mijzelf, maar ik ben nog lang niet uitgeleerd. Ik loop namelijk ook nu nog regelmatig tegen de lamp, doordat ik te snel het ‘normaal’ wil oppakken. In principe kan ik ook bijna alles, maar toch kost het mij soms nog wel iets te veel energie als ik teveel achter elkaar doe. Ik vergeet dan wat er allemaal gebeurd is en ben dan aan het genieten van het moment en dat ik het weer kan, maar dan komt achteraf de klap. Bovendien moet ik ook weer vertrouwen terugkrijgen in mijn lichaam. Er is natuurlijk veel veranderd en ik heb nu toch wel echt wat aanpassingen moeten doen in mijn leven, waardoor ik dat vertrouwen ook weer moet terugvinden. Maar ik ben op de goede weg!
Toch ben ik blij dat ik over het algemeen weer de dingen kan doen die ik wil. Ik geniet van de dingen (groot en klein) en sta er graag bij stil. Ik kijk de toekomst weer positief tegemoet en daar ben ik heel blij om!!
Heel veel liefs,
Marre